Relacja z zielarskich warsztatów terenowych – cz. I

Oj podziało się. Zostaliśmy przegonieni po łąkach, rowach, potoku i po górach. Uszliśmy jednak z życiem. Co poniektórzy się zgubili ale dobry duch nad nimi czuwał i się odnaleźli.

Jeśli jarają Cię klimaty zielarskie, oraz światka tej gałęzi alternatywnego traktowania się, to zdecydowanie czytaj dalej 🙂

Piękniś z potoku Panna

Według pobieżnych obliczeń uczestników wyprawy było około 200 osób, o przekroju wiekowym od dzieci do osób starszych. Zaczęliśmy się zbierać o 10 rano. Lekką obsuwę w rozpoczęciu wymarszu spowodowało poświęcenie wszystkich pięknie pachnącą przeciwkleszczową mieszanką olejków eterycznych lub też spóźnianie się głośnika. Wyprawa składała się z kilku, posortowanych rosnąco pod względem trudności (o czym nikt nie wiedział), części:

• najpierw oglądaliśmy rośliny terenów wilgotnych łąk, położonych zaraz przy parkingu

  Prażąc się w pełnym słońcu nadstawialiśmy uszu nad wykładem dra Różańskiego oraz dra Wróbla przemawiających znad morza dyktafonów i aparatów. Kilku rzeczy dowiedzieliśmy się również od przechadzającego się akurat w okolicy dra Łuczaja. W łunie pysznych zapachów przeciwkleszczowych stało się całkiem fajnie. Poziom trudności rzekłabym low.

• potem oglądaliśmy rośliny przydrożnych, mokrych rowów

  Tutaj odnalazł się głośnik. Poziom z low zmienił się na było miło.

• rośliny na skraju potoku Panna

  Tu już było trochę cienia jednak skumulowane promienie słoneczne na czaszkach większości uczestników zaczęły dawać się we znaki. Poziom mniej więcej low-medium.

• rośliny przy potoku Panna

  Tutaj szliśmy potokiem panna. Kto miał laczki, buty górskie albo kalosze miał szczęście – bądź był przygotowany? Adidasowcy próbowali kroczyć górą, omijając rozsiane jak pułapki pastuchy. Zresztą w potoku nie było lepiej: pastuchy też tam były! Weszliśmy na poziom trudności medium.

• rośliny leśne górskie

  O ile tu było już pod dostatkiem cienia to co słabsi kondycyjnie i dzieci mieli problem z utrzymaniem tempa. Gdzieniegdzie wybuchające łkania powodowały wręcz pożądany skutek: wzrost motywacji u uczestników wyprawy znajdujących się przed nimi i niebywałą wytrwałość w biegu pod stromiznę. Nikt ostatecznie nie wpadł w błoto poburzowe, okazjonalnie występujące bagienko, uskok czy półmetrowe koleiny po wywózce drzew z lasu. A przynajmniej my o niczym nie wiemy.
  Przystanek w lesie na samej górze z wykładem był na pewno wartościowy. Jednak – tak jak na przystanku wcześniej – nie było niczego widać ponieważ wykładowcy byli oblężeni, jak również nie było niczego słychać bo bateria w głośniku już całkiem padła. Poziom trudności hard?

• powrót z przystankiem na pięknym zboczu

  Tutaj zadziała się rzecz niespodziewana. 200 osób szło stromym zboczem, kąt cirka 45°, poza szlakiem. Z duszą na ramieniu, trzymając się małych i dużych drzew, niejednokrotnie z trzecią nogą w postaci znalezionej gałęzi: wszyscy zgodnie podążali po próchniejącym drzewie za drem Różańskim, który chyżo widoczne skacząc był już na dole kolejnego potoku i raczył się wodą leśno-strumykową. Dzieci nie śmiały już kwilić ponieważ były zajęte realnym strachem o swoje życie. Taka sytuacja:

  Młoda dama w ubłoconych po kostki butach, ze strachem w oczach patrzy w górę:
  – Ja pana błagam, proszę Pana, niech Pan na mnie nie spada! – rzekła, a jej głos drżał
  – Ja Pani obiecuję, że będę spadał w prawo – odrzekł przemiły starszy pan
  – Dziękuję Panu, to by było naprawdę miło z Pana strony – odpowiedziała z wyczuwalną ulgą. Jej wzrok skierował się ku dołowi i z nową siłą stawiła kolejny krok, nie puszczając bynajmniej drzewa.

  To tutaj zgubiły(by) się dwie panie z okolic Lublina gdyby nie wspaniały, niestety bezimienny wybawiciel, który je eskortował. Nie miał on pojęcia gdzie poszła reszta grupy lecz posiadał najnowszą zdobycz techniki: GPSa. I ta historia udowadnia nam, że gentlemani są wszędzie, jeśli ktoś nie umie takowych znaleźć są na pewno w lesie. W każdym razie poziom trudności: crazy.

• ognisko

  Po trudach tego dnia każdy mógł uprażyć sobie zasłużoną kiełbaskę na ognisku po-warsztatowym. Tutaj już wiele osób nie dotarło, jedni ze zmęczenia, inni z braku informacji, gdzie takowe ma się odbyć. Nasza mała grupka jednak odnalazła to skryte miejsce i uraczyła się ziemniakiem lub dwoma. Tutaj również odnalazł się dr Łuczaj, który słusznie wydawał się zaginąć po poziomie medium. Poziom trudności: catch me if you can.

– Oj tam, oj tam. Czego się dąsać, fajnie było!

Oj było. Za rok, jak mię Krysia zawiezie, przetrzepię się po górach raz jeszcze.

– Weź też płetwy, bo może będziem pływać 😉

PS. To Be Continued: będą i zdjęcia!

Ktoś się wybiera za rok? Łapka w górę 🙂